Ons wagenpark.

Vanochtend, tijdens ons ontbijt, kwam ons gespreksonderwerp op auto's terecht. Nou is dat niet zo gek hier hoor, 't is sowieso Jan's favoriete onderwerp. De aanleiding was een post van Jan op Facebook. Daar zette je 10 auto's op die je ooit gehad hebt, waaronder één valse.

Dus Jan bedacht zich er 10 en postte dat. Dat was best te doen, hij kon kiezen uit 30, zo telden we later..

Auto's. Ik heb er hier, zolang wij elkaar kennen, al heel veel voorbij zien komen. Van de Fiat 127, waar de remmen soms van weigerden (Mijn vader eiste dat Jan die dingen eerst repareerde voordat ik daarin achter het stuur mocht) tot zijn laatste trots, de Passat. Ze kwamen en gingen weer. Toch blij dat Jan dat alleen met auto's heeft ;)

De Fiat, en daarna een Kever. Ik werkte toentertijd in een kapsalon in Zutphen, en Jan had een droogkap voor ons gerepareerd. Hij parkeerde de auto even achter de zaak en ja hoor, hij kreeg een bon voor fout parkeren. Hij reed gefrustreerd naar huis, zocht wat afleiding in een blik naar een mooie dame voor het stoplicht en voor ie het wist zat de motorkap ook nog helemaal in elkaar. Gelukkig waren wij als kapsters zo lief voor hem om de fooienpot om te keren als bijdrage in de kosten. Van die dame heeft ie me nog niet zo lang geleden pas verteld :))

De Kever ging en de volgende auto stond alweer voor de deur. Een Derby. Gekocht van mijn neef Sander:

Helaas moest Jan, na 2 keer een botsing op dezelfde dag te hebben gehad met dit exemplaar, afscheid van de Derby nemen..

Toen kwam er een Golf I. In 2 kleuren. Ook flink in elkaar na een tijdje. De monteur van de Volkswagengarage vroeg wanneer Jan die magneet eens uit z'n auto's ging halen. Gelukkig niet zijn schuld, deze aanrijdingen, maar toch..

Er moest weer iets anders komen, dus het grote zoeken begon weer. (Later bleek dat één van Jan's hobby's te zijn.. Van knaloranje Polo tot verschillende Peugeots, T4's, waar er ook ooit één van gestolen werd en een Volkswagen Variant die Jan uit België haalde:

Op het tuinpad van haar vader.. Mirte was er graag bij!

Samen Koninginne-dagrit rijden.. en pappa strikt Fleur's veters even..

Van alles hebben we gereden. Oh ja, en natuurlijk de T1. De mammabus werd ie bij ons thuis genoemd. Ik reed er veel in. Met 9 plekken was het een ideaal vervoermiddel met o.a. kinderfeestjes!
Volkswagenbusjes waren hier sowieso in trek.  Ook de T3 pick-up  hoort al tot ons verleden. Zo handig bij het opknappen van ons huis en tuin:

Mirte hielp graag een handje..

Van deze reed Jan de motor in de soep. Hij belde me toen op, ik weet het nog. Met de vraag of hij het ding naar de sloop of naar ons huis moest laten brengen door het sleepbedrijf. Ik koos voor de sloop. Dat neemt ie me nog steeds kwalijk..

Jan heeft de voorliefde voor auto's niet van een vreemde. Zijn vader had het gen ook. Ook reed zijn vader een Heinkel scooter:

2 Jannen op opa's scooter... ik geloof dat ze 't leuk vonden..

Daarmee reden mijn schoonouders leuke ritten en ook hadden ze meetings. Voor ons nu heel herkenbaar allemaal. Schoonvader had zelfs een caravan met een deurtje achterin. Speciaal voor de Heinkel verbouwd!

Ik had het dus kunnen weten. Vaak genoeg gewaarschuwd door Jan's moeder die haar geld vaak ook in auto's op zag gaan...

En toen kwam Pino. Jan had net een poging gedaan een Volvo 240 te restaureren, maar dat eindigde in een complete sloop en dus onderdelenverkoop. En ik was er toen wel een beetje klaar mee. Met studerende kinderen en een huis waar ook flink geld in ging zitten gaf ik aan er geen zin meer in te hebben weer een dot geld bij de volgende aankoop te doen.

Jan reed toentertijd nog richting Nijmegen naar z'n werk en zag tijdens zijn speurtocht op M.P. een T3 camper te koop staan. Dat was altijd al een droom van hem. En nu stond er in Westervoort één voor een prikkie! Saillant detail.. de motor was overleden. Maar positief als Jan is, zag ie daar geen probleem in. Inmiddels had hij ook een mooie plek om de klus te klaren en zelfs ook hulp van de eigenaar van de garage. Dus wat stond 'm nog in de weg?

Met plezier werd Pino rijklaar gemaakt. Keurig binnen het budget van de opbrengst van de Volvo. Ik vergeet nooit meer die grijns op Jan's gezicht bij de eerste rit, geweldig! Bijna 7 jaar geleden is dit alweer. Intussen zijn er nog wel wat auto's langsgekomen hoor. Een Polo en een Golf voor mij, en ook Jan rijdt nu een Passat voor dagelijks gebruik. Maar Pino, die blijft nog wel een poosje. Veel te leuk de vakanties met ons gele monster!

Pino bij de krijtrotsen in Dover.

Sparks in de tuin.

Time flies when you're having fun.. Nou, de fun is er momenteel nogal vanaf, maar toch vliegt de tijd. Alweer de vijfde week "binnen" zitten gehad. Ik moet nog erg moeite doen om de schwung erin te houden. Druk op zoek naar de sparks, om maar in mijn eigen blog-taaltje te zeggen.

Zat te doen nog steeds in en om huis. De tuin vordert al flink, maar ik heb nog een stukje te ontginnen. Ach ja, elk jaar nam ik mezelf voor één en ander eens goed aan te pakken, maar meestal ontbrak me de tijd (en zin ook wel eerlijk gezegd). Nu voelt de drang toch groter om me nuttig te maken, dus de tuin vaart er wel bij.

Ook hebben we weer gezelschap van de buxusmot. Vorig jaar zag Jan online een verhaal van een man die met de hogedrukspuit die dingen uit de struiken had gespoten. Dus zo'n geval op M.P. gekocht, en warempel, het hielp! Nu pak ik het maar weer rigoureus aan. 's Morgens gaan m'n laarzen aan, ik start dat ding op, en verniel de vorm van m'n struiken vol passie. Poeh, best eng als je ziet hoe ze er nu uitzien, doet me denken aan de coronakapsels die langskomen op Facebook :)) Ach, komt goed. Over een poosje maak ik er weer een mooie vorm in, ik kan me er al op verheugen..

Verder zorg ik voor vers voer. Pluksla en spinazie ingezaaid in "de koude bak", aardbeienplantjes uitgepoot, de fruitbomen hebben een snoeibeurt gehad, dus wat dat betreft is het een kwestie van pappen en nathouden. Elke avond met de tuinslang rond doet eigenlijk toch wel wat. Wist ik ook wel maar ja.. kwam er nooit zo van.. bloos...

En dan was het daarna tijd voor de plantjes. Maar ik kom momenteel nog niet in winkels, en Jan heeft er ook geen kaas van gegeten, dus wat nu? Vrijdag, toen we een mooie fietstocht in de buurt maakten, zagen we de oplossing. Plantjes aan de weg. Op wel 4 verschillende plekken langs de route. Meenemen ging even niet, mijn fietstassen zaten vol met thermosfles, cakejes, picknickkleed enz, dus daar was op dat moment geen ruimte voor. Oplossing? Op zaterdag, op weg naar de Tondense en Empense heide, waar we gingen wandelen, erlangs.

Even van de fiets af, de benen strekken 

Ruggensteun bij elkaar.. Zie je die haarband? Zelf gehaakt, mijn haar ontploft na 2 maanden  zonder knippen :)

Dahliaknollen, vergeetmenietjes, stokrozen, geraniums en nog veel meer leuks stond er te koop in de verschillende kraampjes. Ik heb zoveel gekocht, dat de grond bij de achterbank van de Passaat vol was. In de kofferbak zat Boris, en die lust alles, dus vandaar.

Zondag begonnen we met ontginnen. En gisteren ben ik verder gegaan. Inmiddels staat de helft van de plantjes in de grond en in emmers. De rest wacht. Ik denk dat ik vanmiddag de tuin opzij ga doen. Foto's gaan zeker nog volgen. Maar voor nu.. het geeft me zoveel voldoening, zo'n tuin vol nieuws! Had ik eerder moeten doen! ;)

Winkelen.

Winkelen. Tja, ik ben er eigenlijk niet echt een fan van. Vind het wel heel gezellig om samen met mijn dochters een dagje de stad in te gaan, maar dan meer om bij te kletsen. Zelf koop ik dan maar weinig. Als ik echt kleding nodig heb doe ik dat het liefst alleen.

Momenteel laat ik de winkels links liggen. Jan deed tot vorige week dinsdag de boodschappen. Die dag kwam hij na zich gedoucht te hebben weer richting slaapkamer en vertelde mij daar niet echt lekker te zijn. "Een grieperig gevoel, wat hoofdpijn en mijn neus loopt." Bij mij gingen alle alarmbellen rinkelen. Of hij toch nog naar z'n werk moest gaan, vroeg hij zich af. Begrijpelijk, Jan is niet van het thuisblijven op zo'n moment. Maar in deze tijd ligt dat toch wel even heel anders. 

Ik ben van het praktische. Het bed werd verschoond, het huis kreeg nog maar eens een flink sopje en de deurklinken en wc en badkamer werden nog maar eens met wat bleek extra gedaan. En ook meteen vroeg ik me af hoe ik het nou met Boris moest regelen, dat beest moet toch 3 keer per dag uitgelaten worden.. Maar na ge-apt te hebben met de kinderen vertelde Fleur me dat als Jan geen koorts had, ik er nog wel uit mocht. Pff..

Dus ik liet Boris uit, zoals gewoonlijk mensen met een grote boog omzeilend. Voelde sowieso al goed, maar nu extra. Het leventje ging z'n gang verder. Jan bleek achteraf gelukkig niet erg ziek, hoogstens wat verkouden. Hij is vanaf vandaag weer naar zijn werk vertrokken. 

Alleen de boodschappen, dat was even een dingetje. Jan deed die dus. Maar hoe nu? De laptop werd opengeslagen en we kwamen al snel tot de conclusie dat de supermarkten in ons dorp geen bezorgmomenten meer te bieden hadden tot de Pasen. Gelukkig in een dorp verder wel. Account aangemaakt, en de volgende dag werden de boodschappen op het afgesproken tijdstip bezorgd. Hoe ideaal! 

Het enige nadeel van zo boodschappen doen is het feit dat je vergeten dingen niet opmerkt zoals als je rondloopt in de winkel. Ik had een huzarensalade in gedachte bij de barbecue, maar helaas. Zondag, toen ik de benodigdheden uit de koelkast trok, greep ik mis.. Hoe nu? 

Zelf maken dus maar! Ik struinde in koelkast en kelder naar de ingrediënten en kijk hier:

Genoeg om een geïmproviseerde old skool huzarensalade van te maken. Wat koken, aanbakken, in blokjes snijden en mengen en klaar. Hij smaakte nog heerlijk ook!

Boris vond , zoals gewoonlijk, de bedrijvigheid in de keuken ook heel interessant. Altijd spannend of er misschien per ongeluk iets valt. Maar, toen ik omkeek, zag ik hem zo liggen:

Schooien is soms nog best vermoeiend ;)

Stipjes zetten.

Ik vertelde jullie al over het kastje dat ik aan de weg heb staan. Nu staan er voornamelijk boeken in, zo kan ik toch nog een steentje bijdragen in deze crisis in de vorm van een boek.

Regelmatig worden er ook leuke dingen naar het kastje gebracht. Eergisteren een kookboek van Jamie, dat heb ik er maar even uitgepikt, toch leuk om eens een lekker nieuw recept te proberen. Ik ben een fan, en dit boek had ik nog niet.

Vorige week stond er een plastic tas bij het kastje. Jan was op dat moment even bij de bus voor bezig, en hij hoorde al dat er iets neergezet werd. Wie het gebracht had wist hij niet. Hij gaf de tas aan mij en ik ontdekte tot mijn vreugde dat er 2 leuke kleine theepotjes in zaten. Een groene en een blauwe. De groene met bekers erbij, de blauwe met lieve kleine kopjes. "Daar kan ik wel wat mee"! ging het door mijn hoofd. De spulletjes werden in de gang gezet en het broeden begon.

Ik heb een hobby moet je weten, stippen. Met porseleinverf op aardewerk. Op vazen, borden, kannetjes, wat maar voor handen is. Zo leuk om te doen!

Ik brainstormde wat, deed wat inspiratie op op Pinterest, wikte en woog, en toen wist ik het. De verf en de spulletjes werden tevoorschijn gehaald en het stippen kon beginnen:

Het basisprodukt. Eerst ontvet je het met een goede ontvetter.

De eerste stipjes staan erop. Laten drogen..

De tweede laag. Heel zachtroze.

En dan nog een gebroken wit laagje. En, als je heel goed kijkt, een klein rood stipje in het hartje van de bloemetjes.

Het dekseltje wordt ook niet vergeten.

De kopjes nog een bijpassend bloemetje, en het set is klaar :)

Tijd voor het groene set:

De kleurtjes zijn uitgezocht. 

Daar gaan we..

Bloemetjes en vogeltjes, ik hou er toch van :)

Nu moet de boel eerst flink drogen, ik laat het meestal een paar dagen met rust. Dan gaat het de oven in, die zet ik op 160 graden en ik zet de klok op 45 minuten. Als alles afgekoeld is mag het er weer uit. Dan is het vaatwasmachinebestendig.

Het is zulk leuk werk dit, echt verslavend. Wil je ook gaan stippen? Google er maar even op. De spulletjes en ook een leuk boek zijn allemaal wel via het internet te bestellen. Veel plezier alvast!

P.s. Ben jij de gulle gever? Laat me het even weten, ik ben stiekem best benieuwd!

Huismus.

Ik moet jullie wat bekennen. Ik ben een echte huismus. Lekker tutten in en om het huis, beetje creatief bezig zijn, koken, de tuin doen en soms een aflevering van een serie op Netflix kijken is voor mij al genoeg om tevreden te zijn. Deze eigenschap komt in deze tijd goed van pas..

Maar natuurlijk kan ik ook volop genieten van een weekendje weg in Pino, ons Volkswagen campertje. Vooral van de meetings, die beginnen zo in April. Weer de vrienden zien, die we hebben leren kennen door onze gezamenlijke interesse, gezellig bijkletsen onder het genot van een drankje en een hapje (vaak ook van de BBQ), dat dus. En dat missen we nu. We hebben er zelfs al over gedacht Pino in het tuinhuis te zetten en daarin een paar nachtjes te slapen. Maar da's toch niet hetzelfde zonder al onze vriendjes : |

Dus maakten we er aflopen weekend zelf maar wat van. Jan had, op verzoek van zijn baas, vrijdagmiddag al vrij. Ik bakte een lekker brood met appel, rozijnen en amandelen met een beetje chocolade erover en zorgde dat dat ding warm uit de oven kwam toen Jan thuis arriveerde. Hmm lekker..

's Middags, op een tijdstip dat we verwachtten dat het niet druk was in het bos, wandelden we een stuk. Boris kan daar ook echt van genieten. Ik durf 'm niet meer los te laten lopen,  bang dat ie een keer wat uitvreet en ik zo toch onbedoeld in contact kom met de baasjes van soortgenoten. Had ik al genoemd dat ik overdreven voorzichtig ben ;) Ik schaam me er niet voor...

Deze kwamen we tegen tijdens het wandelen. Ik hou ervan!

Zaterdag ging Jan weer verder in de schuur.  Er lijkt geen eind aan te komen. Als ik binnen ben zie ik, als ik m'n mobiel ff tussendoor check, spullen uit die schuur langskomen op M.P. Grappig.. het eerste is al verkocht en opgestuurd.  En ik? Ik ontdooide de vriezer. Met de föhn. Ach ja, ik moet toch iets met dat ding momenteel...

De deur van het apparaat sloot niet meer goed. Tijd voor actie dus.

En ik "bakte" een bokkenpootjestaart. Leuk om eens iets nieuws uit te proberen. Hij was goed gelukt. Ga ik nog eens doen, maar dan weer een ander nieuw recept.

De tulpen kreeg ik van Jan, toen hij de boodschappen had gehaald zaten deze er ook bij. Lief hè?

Zondag waren we voornamelijk thuis. Alleen zo tegen een uur of 2 wandelden we hier in de buurt een stukje met Boris. We kwamen bijna niemand tegen. En toen het hondenspeelveld vlakbij ons huis leeg bleek te zijn mocht Boris even los. Geweldig vond hij dat!

Verder brachten we onze dag in de tuin door. Geen straf hoor.

De BBQ werd aan het eind van de dag uit de "verpakking"gehaald en zo genoten we later van een maaltijd in de zon.

Best uit te houden in huis en tuin. Nog steeds wel. Het blijft stiekem ook wel een uitdaging om elke dag weer gemotiveerd te blijven , maar ik doe mijn best. En jullie?

Een boutje en een moertje en een schroefje en een nippeltje..

Dag .. van het thuiszitten. Welke dag weet ik eigenlijk niet meer, ik vind het al knap dat ik nog weet dat het dinsdag is. Op één of andere manier lijken de dagen toch best veel op elkaar. Met die verandering dat Jan vandaag een vrije dag had. Dus ontbeten we samen en nadat hij Boris uit had gelaten was de vraag wat te doen vandaag. Klussen zat, zoals ik gisteren al duidelijk maakte.

Ik had mijn zinnen op de zijtuin gezet. Maar toen ik Jan vroeg wat zijn plannen waren zei hij gelaten dat ie toch maar weer met project schuur verder moest. Niet van harte, maar ja, wat moet dat moet.

Jan heeft een schuur zoals vroeger het winkeltje van Malle Pietje eruit zag. Veel rotzooi, een hoop gestommel als ie iets nodig heeft, maar hij vertelde altijd dat ie precies wist waar alles lag. Wist.

De schuur groeide dicht. Jan klust veel. In huis neemt ie de klussen voor z'n rekening, de auto's en bus worden zoveel mogelijk door hemzelf gedaan, de wasmachine werd laatst nog weer aan het draaien geholpen, hij draait er z'n hand niet voor om. Echt top!

Maar aan opruimen heeft ie de pest. Als er weer een klus klaar is zet hij een boodschappenkratje vol spullen "even" in de schuur met de opmerking dat ie die morgen wel even uitzoekt. Dat morgen, dat duurde een paar jaar. En eindelijk kwam de morgen dan.

Vorige week kocht Jan een paar stellingkasten die hij even in de fietsenschuur plaatste. Je moet natuurlijk eerst ruimte maken voordat je bij de rotzooi kan. Dus ging er een gedeelte van zijn schuur naar de fietsenschuur en vandaag deed Jan de volgende stap.

Het afdak werd volgezet met prut en Jan had plek om de schuur opnieuw in te delen. Best veel werk. En tijdens dat indelen kwam ie kastjes en laden vol met schroefjes, boutjes, moertjes enz. enz. tegen. Heel veel sorteerwerk dus:

Ik puzzel graag. Ik sorteer eerst en dan ga ik aan de slag. Maar dat sorteren vind ik ook al leuk dus ik bood aan om te sorteren vandaag. Luisterboek op, en daar ging ik. Nooit gedacht dat van al dat prut zoveel soorten bestonden zeg! En tijdens de koffie legde Jan me meteen uit waar alles voor bedoelt was. Ik zou er technisch van worden..

Jan is, as we "speak" nog in de schuur. "Ik ga nog effies door" hoorde ik tot mijn verbazing zonet aan tafel. Zou ie er dan toch nog plezier in hebben gekregen??

Aan het "werk" in huis en tuin.

Best lastig. Hele dagen vrij hebben en die vooral nuttig willen besteden. Een wereldje dat zo "klein" is als mijn huis en tuin. Maar daarin is er werk zat. Een tuin die al tijden schreeuwt om aandacht en veel hoekjes in huis die ik ook uit zelfbescherming zorgvuldig heb vermeden de laatste jaren.

Jaren? Ja echt. Op het oog is alles hier in huis best redelijk schoon en netjes maar wat wílde ik graag nog eens.. en oh ja, dat moet ook nog eens nodig. En dat ook. Pff, had ik daar maar eens tijd voor...

Nou, nu heb ik tijd. Meer dan me lief is. En als ik niet uitkijk doe ik toch weer veel minder dan ik eigenlijk zou willen doen. Ik zie op Facebook klussende mensen langskomen, lees over rijen bij de bouwmarkt en mensen die moestuintjes aanleggen.

Oh, hier in huis is echt nog wel wat te klussen hoor. En een moestuin? Ja, ooit had ik op het plekje waar vroeger onze trampoline stond een mooi rond tuintje. In punten, zo leuk! En soms groeiden daar ook maarzo best lekkere groenten. Nee, niet alles lukte, maar ach, ik was altijd best blij met mijn "oogst".

Dus bedacht ik me 2 weken geleden, toen mijn "gewone " leventje ineens op hold stond :"Ik ga het doen!" Mijn zolder kan een flinke opruimbeurt gebruiken, de tuin wordt opgeknapt en en.. oh ja, ik zag het helemaal zitten. Waarom zou ik deze tijd niet goed gebruiken?

De zolder, daar ben ik nog niet aan begonnen. Ik weet niet zo goed waar ik beginnen moet, en waar moet ik met de prut heen die eraf komt? De kringloop is dicht en bij de milieustraat staan lange rijen. Klussen doe ik alleen onder begeleiding van Jan. Ik heb wat dat betreft 2 linkerhanden en heb ook totaal geen geduld daarvoor. Ook de grotere huishoudelijke klussen kan ik mezelf nog niet zo toe zetten.

De tuin ben ik al wel ingedoken, dat is meer mijn ding. De moestuin heb ik inmiddels omgespit, de koude bak is ook klaar voor gebruik en samen hebben Jan en ik de fruitbomen gesnoeid. En oh ja, Boris hielp ook mee met de takken ;) 

Zaterdagochtend zaten we buiten koffie te drinken.  Met ons neus bijna op de buxus, die er eigenlijk wat pierig uitzag. Hmm.. zou dan toch de buxusmot hier ook gesetteld zijn? Vorig jaar heeft Jan dat ongedierte ongenadig weggespoten met de hogedrukspuit, speciaal voor dit doel aangeschaft. De bollen hadden nadien totaal geen vorm meer, maar goed. Het hielp wel.

Dus pakte ik dat apparaat maar weer eens voor de dag. En nam alle buxus onder handen in de hoop dat dat ook dit keer weer afdoende mag zijn... duim duim...

Ik vond het een superleuk werkje. Besloot ook het terras onder handen te nemen. Is niet onze gewoonte, we zijn niet zo van strak en clean. Meer van het: ach, een beetje mos staat best leuk, maar goed. Na een jaar of 15 is het misschien best een goed idee. Ik kon mijn creativiteit hier ook helemaal in kwijt, kijk maar:

Voor de mensen die ons nog niet zo goed kennen, we rijden een T3 Volkswagenbusje uit 1981. Dus busjes vind je overal in ons huis terug. In de vitrinekast, op de foto aan de muur, op het serviesgoed en nu ook op het terras. Nou ja, eventjes dan hoor, inmiddels is het terras de kleur van het VW teken :) 

Dankbaar zijn.

Dankbaar.

Ik ben dankbaar voor mijn leven, mijn gezondheid nu zeker ook,
Dankbaar voor de frisse lucht, mijn longen kunnen niet zo goed tegen de rook.

Ik ben dankbaar voor het ritme, dat ik nu te pakken heb.
Dankbaar voor de klusjes in mijn huis en in mijn tuin.
Genoeg te doen, nog volop afleiding als ik zo in en om mijn huisje struin.

Dankbaar voor mijn telefoon, verbinding met mijn dierbaren.
Dankbaar dat ik zelfs het kunstje van het video-bellen zomaar wist te klaren ;)

Dankbaar voor mijn kasten met allerhande crea-dingen.
Dankbaar dat ik daar nu de tijd voor heb en er niet om zit te springen.

Dankbaar voor wat ik zie in alle mensen en dan bedoel ik het mooie,
Zodat wij dit probleem nu met z'n allen kunnen rooien.

Dankbaar dat ik hier in Nederland ben geboren.
Toch fijn dat we nu bij de mensen in dit landje horen.

Dankbaar voor de werkende mensen, zeker in de zorg, dankjewel!
Als jullie er niet waren stonden er nog meer levens op het spel.

Het is belangrijk, dankbaar zijn, Het brengt je in de goeie flow.
Het houdt de moed erin, daarom verwoord ik het hier zo.

Ik schreef dit n.a.v. de aflevering van DWDD, waar Matthijs door zijn tafelheer Typhoon werd gevraagd waar hij dankbaar voor is. En jij, waar ben jij in deze moeilijke en verwarrende tijd dankbaar voor?

Oma wist het beter.

Ik heb geen hekel aan huishoudelijke klusjes. Of aan klusjes in de tuin. Ze zijn hoogstens wat saai, maar daarvoor heb ik sinds een tijdje een mooie oplossing. Stoytell. Sinds ik daarop ben geabonneerd zijn mijn telefoon en mijn oordopjes mijn trouwe metgezellen tijdens de dag.

Had ik eerst nog oordopjes met een draadje en zo'n ding om m'n arm waar m'n telefoon in ging, sinds de kerst heb ik van die draadloze. 's ochtends, na het ontbijt doe ik die dingen in, ik stop mijn telefoon in m'n jaszak en Boris staat al naast mij. Want ook tijdens het wandelen luister ik graag naar een boek.

Zo ook vorige week. We hebben niet ver van ons huis een mooi gebiedje, compleet met plukbos, waar we heerlijk kunnen lopen. Ook is daar vlakbij een hondenspeelwei. Ik wandelde daar, met geluid en liet Boris even spelen in de wei. Toen ik verder liep realiseerde ik me dat ik even klaar was met de "herrie". Ik deed de dopjes uit en stopte ze in mijn jaszak, verder lopend en genietend van de rust en de vogeltjes.

's middags ging ik nog even in de tuin aan het werk. Onkruid trekken, blad opruimen, moestuin omspitten, dat soort klusjes. En toen Jan thuiskwam met 2 pakketten van toogoodtogo ging ik naar binnen waar we de paketten deelden. Waarna ik nog even snel een pakket naar mijn ouders bracht.

's avonds, toen ik mijn puzzel (ook alweer zo'n leuke bezigheid momenteel) op de tafel uitrolde en ik het doosje van m'n dopjes opende kreeg ik de schrik. Ze zaten er niet in!

Ik ben best wel van relax, het komt allemaal wel goed. Maar als ik iets kwijt ben krijg ik de kriebels. Ik verander dan in een soort Miss Marple. Ging in mijn hoofd na wat ik allemaal gedaan had die dag. En realiseerde me tegelijkertijd  dat ik soms wat warrig ben. Dan vind ik m'n jas terug aan het sleutelrek, m'n sleutels in de kelder, dat soort dingen. Wat nu dus betekende dat die oordopjes overal konden zijn..

Nadenken en zoeken dus. Overal, tot in de koelkast aan toe. Jan had mij intussen alweer eens verteld dat ik niet zoeken moest. "Mijn oma zei altijd:"Niet zoeken, het komt vanzelf weer terecht!"" zei hij gelaten. Meestal heeft ie daarin groot gelijk, maar het zat me toch niks lekker.

Misschien had Boris die dingen wel ingeslikt, zoals je gisteren misschien wel gelezen hebt zou dat gemakkelijk kunnen bij hem! En 's avonds laat realiseerde ik me nog dat ik wat plastic zakjes in de oranje container had gegooid. Zaten ze daar dan misschien in??

De volgende morgen hing ik op de kop in de container. Maar nee, helaas. En toen ik Boris uit ging laten nam ik voor de zekerheid zakjes mee. Beetje platdrukken nadat ik ze gevuld had maakte duidelijk dat hij de dopjes ook niet had ingeslikt. (handen wassen moet je nu toch honderd keer per dag, dus ach..)

Gelaten begon ik toch maar weer eens in de tuin. Jan had gelukkig nog oude oordopjes opgediept uit de lade en ik luisterde vrolijk (nou ja..) m'n verhaal verder. Weer een stukje tuin af. Mooi. Het blad ging op het blik en ik opende de groene container. Zelfs daar keek ik toch voor de zekerheid even in. En wat denk je? Twee oordopjes, keurig bovenop een bedje van droge bladeren! Jan had weer eens gelijk. Of nou ja, eigenlijk zijn oma. Niet zoeken dus, dingen komen vanzelf weer terug :))

In gebed.

De dagen kabbelen hier voort. Jan gaat nog naar zijn werk. Dat is best een beetje dubbel. Fijn dat er voor hem nog volop werk is momenteel, maar het besmettingsgevaar vind ik eng. Ik heb namelijk astma en behoor dus tot de groep die toch wat kwetsbaarder is.  Ik blijf dus zoveel mogelijk binnen. Heb mijn werkzaamheden buitenshuis stilgelegd , de enige keer dat ik nog buiten kom is als ik Boris uit moet laten.

Boris. Ja, da's mijn redding momenteel. Hij is mijn aanspraak, ik moet voor hem zorgen overdag en ik lig regelmatig in een deuk om hem. Want hij is echt een geval apart. Hij is een kruising Heidewachtel/Labrador en heeft een prachtige mix van eigenschappen:

Van de Heidewachtel: Boris is slim, zeg maar gerust uitgekookt. Als je hem iets vraagt om te doen moet hij daar eerst echt even over nadenken. Meestal doet hij daarna dan netjes wat je zegt. Als je geluk hebt. Ook is ie razendsnel. Als het hek open staat, is ie weg. Er achteraan rennen heeft geen zin, vindt ie maar wat leuk, dat spelletje. Ik ben al eens op de stoeprand voor het huis gaan zitten, toen kwam hij toch eventjes kijken of er misschien iets aan de hand was, en kon ik 'm aan zijn tuig grijpen. Dat tuig is dan ook best handig bij hem. Nadien heeft er voor lange tijd een bordje aan het hek gehangen: "Hek dicht voor Boris a.u.b."

Van de Labrador: Water vindt ie prachtig. En modder is nog leuker. Of zo'n heerlijk stinkend iets, waar je dan uitgebreid in kunt rollen. Hij houdt ook van eten. Veel vooral, en alles. Konden we voor Tukker, onze vorige hond, alles laten liggen, deze jat. Als pup de mandarijntjes uit de fruitschaal, de spijkers uit opa's schuur, het maakt hem echt niets uit. Ooit viel er een bloempotje kapot in huis. Het was turquoise. Ik deed Boris even in de gang, veegde de scherven op en haalde er voor de zekerheid de stofzuiger overheen. De volgende dag, toen Boris poepen moest, was het bruin met turquoise.. Buitenshuis eet hij ook alles wat hij tegenkomt. Hij zou zo bij de gemeente-opruimdienst kunnen gaan werken...

Eten, daar is Boris sowieso gek op  De hele dag probeert hij uit of hij niet toch een bak vol krijgt. Hij gaat dan bij z'n bak zitten en probeert je zo te hypnotiseren dat je echt gelooft dat ie nog niets gehad heeft. Zo heeft hij Jan en mij regelmatig voor het lapje gehad. Met tussenpozes van 10 minuten weer een bak vol.. Momenteel zetten we de maatbeker zo neer dat het duidelijker is voor de ander.

Wie weet krijg ik nog wel een bak vol...

Tukker mocht bij ons nooit op de bank. Boris eigenlijk ook niet, maar hij heeft mij verleid. Nu mag ie alleen 's ochtends eventjes, hij vindt dat heerlijk, maar nog steeds een beetje spannend, kijk maar..

Hij probeert ook vaak op de gekste manieren mijn aandacht te trekken. Gisteren, toen ik even in de keuken bezig was:

En vandaag, toen ik zat te lezen, zag ik hem ineens zo liggen:

Hij hield dat minuten lang vol. Zo lang, dat ik ruim de tijd had mijn telefoon te pakken en een foto te maken. Maar wat ik me nou toch eigenlijk afvraag hè, zou ie nou in gebed zijn geweest? Smekend om een lange wandeling in zijn geliefde losloopgebied??

Vitamientjes.

"Vitamientjes staan bij de deur. Bedankt en een fijne week. Groetjes." Zo luidt het appje dat ik vandaag van de groenteboer kreeg. Hij bezorgt z'n groentes en fruit aan huis. Nee, niet alleen tijdens deze periode, dat doet ie hier al jarenlang.

Toen wij hier net woonden hadden wij die service ook al. Een echtpaar op leeftijd ventte fruit aan de deur. Porties verpakt in plastic zakken. Heel gezellig en vertrouwd. En, vind ik, ook belangrijk om gebruik van te maken. Tenslotte moesten zij hier hun brood mee verdienen.

Ja, moesten. De twee stopten er op een gegeven moment mee. Ze gingen met pensioen. En toen zei een kennisje van mij dat Erwin altijd bij hen langs kwam. Ze vroeg me of zij hem zou vragen om ook bij ons voor de deur te stoppen. Zo gezegd, zo gevraagd.

De week daarop kwam er een tractor door de straat. Met een kar erachter vol met lekkere groentes en fruit. Hoe dorps wil je het hebben? De kar werd na een aantal jaren vervangen door een heuse winkelwagen als aanhanger van de tractor. Compleet met koeling en gevuld met heerlijk fruit en groentes.

Nou moet je weten dat wij een beetje fruit-verslaafd zijn. Appels, mandarijnen, sinaasappels, kiwi's, bananen, peren en natuurlijk druiven staan sowieso elke week op mijn lijst. En ook nu, nu ons nest zo leeg is dat Jan en ik (en natuurlijk Boris, maar die eet maar mondjesmaat fruit en groenten) hier nog als enigen wonen, is dit ongeveer onze voorraad voor een week. En dan staan de druiven en perssinaasappels nog niet eens op de foto..

Ondanks dat het coronavirus in ons land huishoudt, komt Erwin nog steeds elke dinsdag langs. Ik behoor helaas tot de risicogroep, ik heb astma, dus ik zie hem niet meer persoonlijk in de winkelwagen. Ik stuur maandags mijn lijst via de app, de bestelling staat als bij toverslag aan de deur en vervolgens krijg ik een tikkie. Zo coronaveilig als maar kan! Dankjewel Erwin!

Troostvoer.

Goedemorgen allemaal! Vandaag ga ik jullie het recept van mijn vissoep geven. Echt troostvoer momenteel.

Nu moet ik eerst even vertellen dat ik zo'n kok ben van een beetje van dit er nog bij, en oh ja, ik heb dat ook nog in mijn vriezer.. Herkenbaar? Ik denk dat ik dat een beetje van mijn moeder heb. Ik vergeet nooit meer dat ik net op kamers woonde en mijn moeder belde om te vragen hoeveel boontjes ik nodig zou hebben voor in m'n eentje. Haar antwoord? "Tja, een handje vol denk ik". Dus op deze manier zal ik mijn recept ook aan jullie vertellen. Mijn advies? Proef vooral goed voor voordat je het aan anderen voorschotelt ;)

Gaat ie: men neme, voor een flinke pan vol:

2 netten tomaten
2 (rode) uien
2 tenen knoflook
2 blokjes visbouillon
1 liter water
gedroogde dille
eventueel zeezout en peper
bakje wokgarnalen
pakje zalm (maar er kan ook witvis doorheen, wat je maar voor handen hebt uit je voorraad..)

Snijd de tomaten in stukken, de uien in ringen en de knoflook in plakken. Kook het water en gooi de bouillonblokjes daarin.(in een maatbeker of zoiets). Snijd de vis in grove stukken.

Fruit de uien en knoflook zachtjes aan. Doe daarna de tomatenstukken erbij en laat het geheel een poosje op laag vuur sudderen. Als de tomaten een beetje pulp zijn geworden mag de bouillon erbij. Nu nog zo ongeveer een minuut of 7 koken zodat de tomaten echt zacht zijn geworden. Gas uit.

Zet dan de staafmixer erop. Beetje voorzichtig anders heb je een keuken schoon te maken. Of je moet niets te doen hebben natuurlijk.. Als de soep een voor jou gewenste substantie heeft mag de vis erin. Gas aan. Even meekoken. Dille erbij en eventueel naar smaak wat zout en peper.

Wij hadden er een focacciabroodje bij. Verkregen via de app toogoodtogo. Tipje misschien?

Eet smakelijk!!

Zoeken naar lichtpuntjes.

Poeh, het is me wat. Het Coronavirus grijpt om zich heen en ik ben als een bezetene aan het bekijken wat nu nog wel de moeite waard is om te delen. Vooral op Facebook deed ik dat de laatste tijd. Ja, sorry hoor lezers hier, maar ik was er niet zo bij met m'n hoofd. Ik beloof vanaf nu beterschap.

Op Facebook schreef en deelde ik er lekker op los. Ik ben nu eenmaal zo'n typ dat nogal impulsief is. En op zulke momenten komt het ook recht uit mijn hart. Zo gauw ik teveel ga overdenken wordt het meer een "uit mijn hoofd" ding en is het toch minder de echte Trudy die dingen tot de medemensen laat komen.(poeh, dat klinkt ook al veel te zwaar..)

Maar gisteren gebeurden er zoveel dingen op dat Facebook dat maakte dat ik er even flink genoeg van heb nu. Foto's van veel mensen bij elkaar, op het strand, op de markt, in de bouwmarkt enz, grapjes over zoiets ernstigs waar ik zo langzamerhand helemaal niet meer om lachten kan en dan ook nog mijns inziens hele domme reacties van mensen die dingen niet begrijpen, of niet willen begrijpen of het alleen maar leuk vinden om het vuurtje flink op te stoken. Geen idee. Maar ik was er helemaal klaar mee.

En schreef vanochtend dus op Facebook dat ik daar even niet meer te "zien" was. En ik haalde het icoontje van m'n startscherm af en klaar. Pff. Heerlijk! Maar toen kwam Jan. "Trudy, je krijgt hele lieve reacties. Ze vinden het zonde dat je dit doet. Vonden het juist leuk om je positieve woorden en dingen die je verder deelt en post te lezen." Oei. Komt nog een keer bij dat mijn moeder en vader, beiden 84 en dus ook aan huis gekluisterd, ook graag lezen wat mij bezig houdt. Mamma kijkt elke dag even op mijn account en vaak reageert ze daar weer op via de whats-app. (jaaa mijn moeder is zeker geen digibeet :))

Dus.. kwam ik toch weer op mijn blog terecht. Ik zette op Facebook een linkje naar hier en beloof jullie vanaf nu plechtig mijn sparks dagelijks met jullie te delen. En voor wie het nog leuk vindt om te lezen in mijn bloggeschiedenis verwijs ik hiernaar (even op hiernaar klikken) toe. Een paar jaar stukjes die vaak spontaan uit mijn toetsenbord kwamen rollen, maar die  ikzelf vaak ook nog met plezier teruglees.

Mijn lichtpuntje voor vandaag? De lieve reacties op mijn post en de vissoep die ik vandaag maakte. Van verse tomaten, ui, knoflook, garnalen en zalm. Heerlijk troostvoer, echt nodig momenteel!

Een afspraakje.

Afgelopen vrijdagmiddag had ik een afspraakje. Boris ging achterin mijn (nu rode) autootje en daar gingen we. Richting Rheden. Waar een prachtig losloopgebied voor honden is.

Jan moet op de vrijdag altijd tot half 4 werken. In Duiven. Ik kom dan vanuit Brummen en we treffen elkaar dan meestal ergens in het midden.

Rood wacht op rood. Aan het soort auto's dat we rijden (ik een Golf 2 uit 88, Jan een Passaat uit 86) zou je kunnen zien dat we bij elkaar horen..

In Rosendaal, Dieren, De Steeg of in dit geval dus Rheden. Daar heeft Boris eerst even lekker uit kunnen leven zonder riem en vervolgens koppelden we hem weer aan.

Door de hekjes heen bevindt zich daar een gebied waar wilde paarden lopen. Boris vond het maar wat.. gelukkig was ie niet heel erg bang en liepen we door richting schaapskooi. Daar is het momenteel lammertijd. 83 lammetjes waren er dit jaar al geboren. Wat een prachtig aangezicht is dat zeg. En wat een vertederend geluid ook!

Zomaar in het wild.

Lief toch?

Na de wandeling gingen we nog even bij het bezoekerscentrum naar binnen en trakteerden we onszelf op warme chocomel met slagroom en wat lekkers erbij. Met zo'n sparkle in het begin  kan het weekend toch niet meer stuk?!

Het Schatkastje.

Ik vind het zo leuk! Van die kraampjes die langs de weg staan. Met boeken of groenten, bloemen of spulletjes. Ik rijd er zelfs voor om.

Zoals jullie heel misschien wel van mij weten, ik maak graag zelf dingetjes. Haken, kransen van natuurlijke materialen plakken, dingetjes van macramé, en momenteel heb ik ook nog een nieuwe hobby erbij. Stippen. Met porseleinverf op servies, maar ik ontdekte ook dat stippen met plakkaatverf op hout, en dan even afwerken met een vernis uit een spuitbus, heel erg leuk gaat. Ik maakte al verschillende dingen.

Als je bij mij binnenkomt valt het je misschien wel op. In de kamer hangen meerdere kransen, het gestipte serviesgoed en dienbladen zijn ook aanwezig, om maar niet te spreken van de hoeveelheid gehaakte en gebreide kussens. Er kan niet zo heel veel meer bij, ik wil er ook geen uitdragerij van maken. De familie en vrienden zijn ook al voorzien van verschillende zelfgemaakte dingetjes, immers, wat is er leuker dan een zelfgemaakt cadeautje?

En dan? Hoe kan ik nu toch doorgaan met knutselen zonder de kasten vol met spulletjes, die eigenlijk te leuk zijn om achter slot en grendel te verdwijnen?

1 en 1 is 2... Er moest een kastje komen aan de weg. De naam had ik al. Het Schatkastje. Een kastje waar je langs op loopt, en dan even stil blijft staan en die ene "schat" vind. Met ook een afdeling minibibliotheek. We zochten op M.P., en daar vonden we een pakket waar een prachtig kastje mee in elkaar kon worden gezet. Voor een schappelijk prijsje. Jan ging aan de slag (de schat) en nu staat het er:

Het Schatkastje, met mooi weer zet ik 'm open, en anders is de deur gewoon niet op slot..

Gehaakte en geknoopte spulletjes

Gestipte afdeling, alles kan ook in de afwasmachine.

Ik ben er zo blij mee! Natuurlijk werd er hier in het dorp eerst een beetje gereserveerd op gereageerd. Maakte me ietsje onzeker, maar ach.. De leuke reacties die ik toch ook vaak krijg sterken me in de overtuiging dat ik ermee door moet gaan.

Nee, de hoofdprijs verdien ik er niet mee. Dat kan ook niet, alles wat erin staat is niet duur. Het moet toegankelijk zijn voor iedereen. Maar de lol die ik heb als er weer een paar boeken geleend zijn of iets verkocht is, is zo leuk!

Vanochtend ruimde ik nog een la met haakspulletjes op. Daar kwamen nog wat gehaakte slingers uit. Weer opgehangen in het kastje. Zo houd ik het leuk voor degenen die vaker even langs komen kleppen. Nieuwsgierig geworden? Als je me een mailtje stuurt wil ik je met alle plezier mijn adres geven hoor. Nou, tot ziens dan maar, ik verheug me erop!!

Big spark.

Mijn nieuwe blog heet dan wel "Little sparks of happiness", maar toch begin ik met een hele grote. Een "big spark" dus. Mijn ouders vierden vorige week woensdag hun 60 (!) jarig huwelijk!

En dat werd flink gevierd. Woensdagochtend gingen we gezellig op de koffie en 's avonds aten we chinees bij hen thuis. En op zaterdag vierden we het nog eens met familie, vrienden en buren. Een heerlijk buffet werd er toen geserveerd, in een gezellig zaaltje bij ons in de buurt. 

Ook kregen ze felicitaties van het koninklijk huis, hoe leuk (en speciaal) is dat! 

Van ons kregen ze een weekendje uit aangeboden. Binnenkort gaan wij, mijn zus, mijn ouders en ik, naar Schoorl. Daar huurden we een huisje achter een stolpboerderij. Mijn ouders kwamen vaker in Schoorl, en hoe mooi is het om dit als gezin nog eens te doen? Ik verheug me er nu al op. Ik zal dan  jullie ook zeker mee laten genieten! 

Welkom!

Oh, wat leuk dat je mijn blog gevonden hebt! Of, in ieder geval, de moeite hebt genomen om op het linkje te klikken!

Zoals ik al schreef op mijn "oude" blog, See a ladybird, het was voor mij tijd voor wat nieuws. Het laatst schreef ik daar op 18 februari vorig jaar, en daarna door omstandigheden niet meer. Maar ik begon het te missen. Er gebeurden in dat jaar nare, onzekere dingen, maar het was ook een jaar van little sparks. Mooie, kleine dingen om dankbaar voor te zijn. Nieuwe hobby's, Boris met z'n gekke capriolen, een kastje met boeken en zelfgemaakte frutsels voor het huis aan de weg en nog veel meer.

Hoe vaak ik niet gedacht heb :"Oh, dat was leuk geweest om op mijn blog te vertellen", je wilt het niet weten.. Maar goed, tijd genoeg nu om alles in te halen en jullie alsnog mee te laten genieten en misschien ook wel verwonderen. Ik ben nu eenmaal nogal impulsief en, zoals het spreekwoord zegt:"Hoe ouder hoe gekker." Die combinatie leidt soms ook tot voor mij best opmerkelijke "sparks".

Veel leesplezier!