Een boutje en een moertje en een schroefje en een nippeltje..

Dag .. van het thuiszitten. Welke dag weet ik eigenlijk niet meer, ik vind het al knap dat ik nog weet dat het dinsdag is. Op één of andere manier lijken de dagen toch best veel op elkaar. Met die verandering dat Jan vandaag een vrije dag had. Dus ontbeten we samen en nadat hij Boris uit had gelaten was de vraag wat te doen vandaag. Klussen zat, zoals ik gisteren al duidelijk maakte.

Ik had mijn zinnen op de zijtuin gezet. Maar toen ik Jan vroeg wat zijn plannen waren zei hij gelaten dat ie toch maar weer met project schuur verder moest. Niet van harte, maar ja, wat moet dat moet.

Jan heeft een schuur zoals vroeger het winkeltje van Malle Pietje eruit zag. Veel rotzooi, een hoop gestommel als ie iets nodig heeft, maar hij vertelde altijd dat ie precies wist waar alles lag. Wist.

De schuur groeide dicht. Jan klust veel. In huis neemt ie de klussen voor z'n rekening, de auto's en bus worden zoveel mogelijk door hemzelf gedaan, de wasmachine werd laatst nog weer aan het draaien geholpen, hij draait er z'n hand niet voor om. Echt top!

Maar aan opruimen heeft ie de pest. Als er weer een klus klaar is zet hij een boodschappenkratje vol spullen "even" in de schuur met de opmerking dat ie die morgen wel even uitzoekt. Dat morgen, dat duurde een paar jaar. En eindelijk kwam de morgen dan.

Vorige week kocht Jan een paar stellingkasten die hij even in de fietsenschuur plaatste. Je moet natuurlijk eerst ruimte maken voordat je bij de rotzooi kan. Dus ging er een gedeelte van zijn schuur naar de fietsenschuur en vandaag deed Jan de volgende stap.

Het afdak werd volgezet met prut en Jan had plek om de schuur opnieuw in te delen. Best veel werk. En tijdens dat indelen kwam ie kastjes en laden vol met schroefjes, boutjes, moertjes enz. enz. tegen. Heel veel sorteerwerk dus:

Ik puzzel graag. Ik sorteer eerst en dan ga ik aan de slag. Maar dat sorteren vind ik ook al leuk dus ik bood aan om te sorteren vandaag. Luisterboek op, en daar ging ik. Nooit gedacht dat van al dat prut zoveel soorten bestonden zeg! En tijdens de koffie legde Jan me meteen uit waar alles voor bedoelt was. Ik zou er technisch van worden..

Jan is, as we "speak" nog in de schuur. "Ik ga nog effies door" hoorde ik tot mijn verbazing zonet aan tafel. Zou ie er dan toch nog plezier in hebben gekregen??

Aan het "werk" in huis en tuin.

Best lastig. Hele dagen vrij hebben en die vooral nuttig willen besteden. Een wereldje dat zo "klein" is als mijn huis en tuin. Maar daarin is er werk zat. Een tuin die al tijden schreeuwt om aandacht en veel hoekjes in huis die ik ook uit zelfbescherming zorgvuldig heb vermeden de laatste jaren.

Jaren? Ja echt. Op het oog is alles hier in huis best redelijk schoon en netjes maar wat wílde ik graag nog eens.. en oh ja, dat moet ook nog eens nodig. En dat ook. Pff, had ik daar maar eens tijd voor...

Nou, nu heb ik tijd. Meer dan me lief is. En als ik niet uitkijk doe ik toch weer veel minder dan ik eigenlijk zou willen doen. Ik zie op Facebook klussende mensen langskomen, lees over rijen bij de bouwmarkt en mensen die moestuintjes aanleggen.

Oh, hier in huis is echt nog wel wat te klussen hoor. En een moestuin? Ja, ooit had ik op het plekje waar vroeger onze trampoline stond een mooi rond tuintje. In punten, zo leuk! En soms groeiden daar ook maarzo best lekkere groenten. Nee, niet alles lukte, maar ach, ik was altijd best blij met mijn "oogst".

Dus bedacht ik me 2 weken geleden, toen mijn "gewone " leventje ineens op hold stond :"Ik ga het doen!" Mijn zolder kan een flinke opruimbeurt gebruiken, de tuin wordt opgeknapt en en.. oh ja, ik zag het helemaal zitten. Waarom zou ik deze tijd niet goed gebruiken?

De zolder, daar ben ik nog niet aan begonnen. Ik weet niet zo goed waar ik beginnen moet, en waar moet ik met de prut heen die eraf komt? De kringloop is dicht en bij de milieustraat staan lange rijen. Klussen doe ik alleen onder begeleiding van Jan. Ik heb wat dat betreft 2 linkerhanden en heb ook totaal geen geduld daarvoor. Ook de grotere huishoudelijke klussen kan ik mezelf nog niet zo toe zetten.

De tuin ben ik al wel ingedoken, dat is meer mijn ding. De moestuin heb ik inmiddels omgespit, de koude bak is ook klaar voor gebruik en samen hebben Jan en ik de fruitbomen gesnoeid. En oh ja, Boris hielp ook mee met de takken ;) 

Zaterdagochtend zaten we buiten koffie te drinken.  Met ons neus bijna op de buxus, die er eigenlijk wat pierig uitzag. Hmm.. zou dan toch de buxusmot hier ook gesetteld zijn? Vorig jaar heeft Jan dat ongedierte ongenadig weggespoten met de hogedrukspuit, speciaal voor dit doel aangeschaft. De bollen hadden nadien totaal geen vorm meer, maar goed. Het hielp wel.

Dus pakte ik dat apparaat maar weer eens voor de dag. En nam alle buxus onder handen in de hoop dat dat ook dit keer weer afdoende mag zijn... duim duim...

Ik vond het een superleuk werkje. Besloot ook het terras onder handen te nemen. Is niet onze gewoonte, we zijn niet zo van strak en clean. Meer van het: ach, een beetje mos staat best leuk, maar goed. Na een jaar of 15 is het misschien best een goed idee. Ik kon mijn creativiteit hier ook helemaal in kwijt, kijk maar:

Voor de mensen die ons nog niet zo goed kennen, we rijden een T3 Volkswagenbusje uit 1981. Dus busjes vind je overal in ons huis terug. In de vitrinekast, op de foto aan de muur, op het serviesgoed en nu ook op het terras. Nou ja, eventjes dan hoor, inmiddels is het terras de kleur van het VW teken :) 

Dankbaar zijn.

Dankbaar.

Ik ben dankbaar voor mijn leven, mijn gezondheid nu zeker ook,
Dankbaar voor de frisse lucht, mijn longen kunnen niet zo goed tegen de rook.

Ik ben dankbaar voor het ritme, dat ik nu te pakken heb.
Dankbaar voor de klusjes in mijn huis en in mijn tuin.
Genoeg te doen, nog volop afleiding als ik zo in en om mijn huisje struin.

Dankbaar voor mijn telefoon, verbinding met mijn dierbaren.
Dankbaar dat ik zelfs het kunstje van het video-bellen zomaar wist te klaren ;)

Dankbaar voor mijn kasten met allerhande crea-dingen.
Dankbaar dat ik daar nu de tijd voor heb en er niet om zit te springen.

Dankbaar voor wat ik zie in alle mensen en dan bedoel ik het mooie,
Zodat wij dit probleem nu met z'n allen kunnen rooien.

Dankbaar dat ik hier in Nederland ben geboren.
Toch fijn dat we nu bij de mensen in dit landje horen.

Dankbaar voor de werkende mensen, zeker in de zorg, dankjewel!
Als jullie er niet waren stonden er nog meer levens op het spel.

Het is belangrijk, dankbaar zijn, Het brengt je in de goeie flow.
Het houdt de moed erin, daarom verwoord ik het hier zo.

Ik schreef dit n.a.v. de aflevering van DWDD, waar Matthijs door zijn tafelheer Typhoon werd gevraagd waar hij dankbaar voor is. En jij, waar ben jij in deze moeilijke en verwarrende tijd dankbaar voor?

Oma wist het beter.

Ik heb geen hekel aan huishoudelijke klusjes. Of aan klusjes in de tuin. Ze zijn hoogstens wat saai, maar daarvoor heb ik sinds een tijdje een mooie oplossing. Stoytell. Sinds ik daarop ben geabonneerd zijn mijn telefoon en mijn oordopjes mijn trouwe metgezellen tijdens de dag.

Had ik eerst nog oordopjes met een draadje en zo'n ding om m'n arm waar m'n telefoon in ging, sinds de kerst heb ik van die draadloze. 's ochtends, na het ontbijt doe ik die dingen in, ik stop mijn telefoon in m'n jaszak en Boris staat al naast mij. Want ook tijdens het wandelen luister ik graag naar een boek.

Zo ook vorige week. We hebben niet ver van ons huis een mooi gebiedje, compleet met plukbos, waar we heerlijk kunnen lopen. Ook is daar vlakbij een hondenspeelwei. Ik wandelde daar, met geluid en liet Boris even spelen in de wei. Toen ik verder liep realiseerde ik me dat ik even klaar was met de "herrie". Ik deed de dopjes uit en stopte ze in mijn jaszak, verder lopend en genietend van de rust en de vogeltjes.

's middags ging ik nog even in de tuin aan het werk. Onkruid trekken, blad opruimen, moestuin omspitten, dat soort klusjes. En toen Jan thuiskwam met 2 pakketten van toogoodtogo ging ik naar binnen waar we de paketten deelden. Waarna ik nog even snel een pakket naar mijn ouders bracht.

's avonds, toen ik mijn puzzel (ook alweer zo'n leuke bezigheid momenteel) op de tafel uitrolde en ik het doosje van m'n dopjes opende kreeg ik de schrik. Ze zaten er niet in!

Ik ben best wel van relax, het komt allemaal wel goed. Maar als ik iets kwijt ben krijg ik de kriebels. Ik verander dan in een soort Miss Marple. Ging in mijn hoofd na wat ik allemaal gedaan had die dag. En realiseerde me tegelijkertijd  dat ik soms wat warrig ben. Dan vind ik m'n jas terug aan het sleutelrek, m'n sleutels in de kelder, dat soort dingen. Wat nu dus betekende dat die oordopjes overal konden zijn..

Nadenken en zoeken dus. Overal, tot in de koelkast aan toe. Jan had mij intussen alweer eens verteld dat ik niet zoeken moest. "Mijn oma zei altijd:"Niet zoeken, het komt vanzelf weer terecht!"" zei hij gelaten. Meestal heeft ie daarin groot gelijk, maar het zat me toch niks lekker.

Misschien had Boris die dingen wel ingeslikt, zoals je gisteren misschien wel gelezen hebt zou dat gemakkelijk kunnen bij hem! En 's avonds laat realiseerde ik me nog dat ik wat plastic zakjes in de oranje container had gegooid. Zaten ze daar dan misschien in??

De volgende morgen hing ik op de kop in de container. Maar nee, helaas. En toen ik Boris uit ging laten nam ik voor de zekerheid zakjes mee. Beetje platdrukken nadat ik ze gevuld had maakte duidelijk dat hij de dopjes ook niet had ingeslikt. (handen wassen moet je nu toch honderd keer per dag, dus ach..)

Gelaten begon ik toch maar weer eens in de tuin. Jan had gelukkig nog oude oordopjes opgediept uit de lade en ik luisterde vrolijk (nou ja..) m'n verhaal verder. Weer een stukje tuin af. Mooi. Het blad ging op het blik en ik opende de groene container. Zelfs daar keek ik toch voor de zekerheid even in. En wat denk je? Twee oordopjes, keurig bovenop een bedje van droge bladeren! Jan had weer eens gelijk. Of nou ja, eigenlijk zijn oma. Niet zoeken dus, dingen komen vanzelf weer terug :))

In gebed.

De dagen kabbelen hier voort. Jan gaat nog naar zijn werk. Dat is best een beetje dubbel. Fijn dat er voor hem nog volop werk is momenteel, maar het besmettingsgevaar vind ik eng. Ik heb namelijk astma en behoor dus tot de groep die toch wat kwetsbaarder is.  Ik blijf dus zoveel mogelijk binnen. Heb mijn werkzaamheden buitenshuis stilgelegd , de enige keer dat ik nog buiten kom is als ik Boris uit moet laten.

Boris. Ja, da's mijn redding momenteel. Hij is mijn aanspraak, ik moet voor hem zorgen overdag en ik lig regelmatig in een deuk om hem. Want hij is echt een geval apart. Hij is een kruising Heidewachtel/Labrador en heeft een prachtige mix van eigenschappen:

Van de Heidewachtel: Boris is slim, zeg maar gerust uitgekookt. Als je hem iets vraagt om te doen moet hij daar eerst echt even over nadenken. Meestal doet hij daarna dan netjes wat je zegt. Als je geluk hebt. Ook is ie razendsnel. Als het hek open staat, is ie weg. Er achteraan rennen heeft geen zin, vindt ie maar wat leuk, dat spelletje. Ik ben al eens op de stoeprand voor het huis gaan zitten, toen kwam hij toch eventjes kijken of er misschien iets aan de hand was, en kon ik 'm aan zijn tuig grijpen. Dat tuig is dan ook best handig bij hem. Nadien heeft er voor lange tijd een bordje aan het hek gehangen: "Hek dicht voor Boris a.u.b."

Van de Labrador: Water vindt ie prachtig. En modder is nog leuker. Of zo'n heerlijk stinkend iets, waar je dan uitgebreid in kunt rollen. Hij houdt ook van eten. Veel vooral, en alles. Konden we voor Tukker, onze vorige hond, alles laten liggen, deze jat. Als pup de mandarijntjes uit de fruitschaal, de spijkers uit opa's schuur, het maakt hem echt niets uit. Ooit viel er een bloempotje kapot in huis. Het was turquoise. Ik deed Boris even in de gang, veegde de scherven op en haalde er voor de zekerheid de stofzuiger overheen. De volgende dag, toen Boris poepen moest, was het bruin met turquoise.. Buitenshuis eet hij ook alles wat hij tegenkomt. Hij zou zo bij de gemeente-opruimdienst kunnen gaan werken...

Eten, daar is Boris sowieso gek op  De hele dag probeert hij uit of hij niet toch een bak vol krijgt. Hij gaat dan bij z'n bak zitten en probeert je zo te hypnotiseren dat je echt gelooft dat ie nog niets gehad heeft. Zo heeft hij Jan en mij regelmatig voor het lapje gehad. Met tussenpozes van 10 minuten weer een bak vol.. Momenteel zetten we de maatbeker zo neer dat het duidelijker is voor de ander.

Wie weet krijg ik nog wel een bak vol...

Tukker mocht bij ons nooit op de bank. Boris eigenlijk ook niet, maar hij heeft mij verleid. Nu mag ie alleen 's ochtends eventjes, hij vindt dat heerlijk, maar nog steeds een beetje spannend, kijk maar..

Hij probeert ook vaak op de gekste manieren mijn aandacht te trekken. Gisteren, toen ik even in de keuken bezig was:

En vandaag, toen ik zat te lezen, zag ik hem ineens zo liggen:

Hij hield dat minuten lang vol. Zo lang, dat ik ruim de tijd had mijn telefoon te pakken en een foto te maken. Maar wat ik me nou toch eigenlijk afvraag hè, zou ie nou in gebed zijn geweest? Smekend om een lange wandeling in zijn geliefde losloopgebied??

Vitamientjes.

"Vitamientjes staan bij de deur. Bedankt en een fijne week. Groetjes." Zo luidt het appje dat ik vandaag van de groenteboer kreeg. Hij bezorgt z'n groentes en fruit aan huis. Nee, niet alleen tijdens deze periode, dat doet ie hier al jarenlang.

Toen wij hier net woonden hadden wij die service ook al. Een echtpaar op leeftijd ventte fruit aan de deur. Porties verpakt in plastic zakken. Heel gezellig en vertrouwd. En, vind ik, ook belangrijk om gebruik van te maken. Tenslotte moesten zij hier hun brood mee verdienen.

Ja, moesten. De twee stopten er op een gegeven moment mee. Ze gingen met pensioen. En toen zei een kennisje van mij dat Erwin altijd bij hen langs kwam. Ze vroeg me of zij hem zou vragen om ook bij ons voor de deur te stoppen. Zo gezegd, zo gevraagd.

De week daarop kwam er een tractor door de straat. Met een kar erachter vol met lekkere groentes en fruit. Hoe dorps wil je het hebben? De kar werd na een aantal jaren vervangen door een heuse winkelwagen als aanhanger van de tractor. Compleet met koeling en gevuld met heerlijk fruit en groentes.

Nou moet je weten dat wij een beetje fruit-verslaafd zijn. Appels, mandarijnen, sinaasappels, kiwi's, bananen, peren en natuurlijk druiven staan sowieso elke week op mijn lijst. En ook nu, nu ons nest zo leeg is dat Jan en ik (en natuurlijk Boris, maar die eet maar mondjesmaat fruit en groenten) hier nog als enigen wonen, is dit ongeveer onze voorraad voor een week. En dan staan de druiven en perssinaasappels nog niet eens op de foto..

Ondanks dat het coronavirus in ons land huishoudt, komt Erwin nog steeds elke dinsdag langs. Ik behoor helaas tot de risicogroep, ik heb astma, dus ik zie hem niet meer persoonlijk in de winkelwagen. Ik stuur maandags mijn lijst via de app, de bestelling staat als bij toverslag aan de deur en vervolgens krijg ik een tikkie. Zo coronaveilig als maar kan! Dankjewel Erwin!

Troostvoer.

Goedemorgen allemaal! Vandaag ga ik jullie het recept van mijn vissoep geven. Echt troostvoer momenteel.

Nu moet ik eerst even vertellen dat ik zo'n kok ben van een beetje van dit er nog bij, en oh ja, ik heb dat ook nog in mijn vriezer.. Herkenbaar? Ik denk dat ik dat een beetje van mijn moeder heb. Ik vergeet nooit meer dat ik net op kamers woonde en mijn moeder belde om te vragen hoeveel boontjes ik nodig zou hebben voor in m'n eentje. Haar antwoord? "Tja, een handje vol denk ik". Dus op deze manier zal ik mijn recept ook aan jullie vertellen. Mijn advies? Proef vooral goed voor voordat je het aan anderen voorschotelt ;)

Gaat ie: men neme, voor een flinke pan vol:

2 netten tomaten
2 (rode) uien
2 tenen knoflook
2 blokjes visbouillon
1 liter water
gedroogde dille
eventueel zeezout en peper
bakje wokgarnalen
pakje zalm (maar er kan ook witvis doorheen, wat je maar voor handen hebt uit je voorraad..)

Snijd de tomaten in stukken, de uien in ringen en de knoflook in plakken. Kook het water en gooi de bouillonblokjes daarin.(in een maatbeker of zoiets). Snijd de vis in grove stukken.

Fruit de uien en knoflook zachtjes aan. Doe daarna de tomatenstukken erbij en laat het geheel een poosje op laag vuur sudderen. Als de tomaten een beetje pulp zijn geworden mag de bouillon erbij. Nu nog zo ongeveer een minuut of 7 koken zodat de tomaten echt zacht zijn geworden. Gas uit.

Zet dan de staafmixer erop. Beetje voorzichtig anders heb je een keuken schoon te maken. Of je moet niets te doen hebben natuurlijk.. Als de soep een voor jou gewenste substantie heeft mag de vis erin. Gas aan. Even meekoken. Dille erbij en eventueel naar smaak wat zout en peper.

Wij hadden er een focacciabroodje bij. Verkregen via de app toogoodtogo. Tipje misschien?

Eet smakelijk!!

Zoeken naar lichtpuntjes.

Poeh, het is me wat. Het Coronavirus grijpt om zich heen en ik ben als een bezetene aan het bekijken wat nu nog wel de moeite waard is om te delen. Vooral op Facebook deed ik dat de laatste tijd. Ja, sorry hoor lezers hier, maar ik was er niet zo bij met m'n hoofd. Ik beloof vanaf nu beterschap.

Op Facebook schreef en deelde ik er lekker op los. Ik ben nu eenmaal zo'n typ dat nogal impulsief is. En op zulke momenten komt het ook recht uit mijn hart. Zo gauw ik teveel ga overdenken wordt het meer een "uit mijn hoofd" ding en is het toch minder de echte Trudy die dingen tot de medemensen laat komen.(poeh, dat klinkt ook al veel te zwaar..)

Maar gisteren gebeurden er zoveel dingen op dat Facebook dat maakte dat ik er even flink genoeg van heb nu. Foto's van veel mensen bij elkaar, op het strand, op de markt, in de bouwmarkt enz, grapjes over zoiets ernstigs waar ik zo langzamerhand helemaal niet meer om lachten kan en dan ook nog mijns inziens hele domme reacties van mensen die dingen niet begrijpen, of niet willen begrijpen of het alleen maar leuk vinden om het vuurtje flink op te stoken. Geen idee. Maar ik was er helemaal klaar mee.

En schreef vanochtend dus op Facebook dat ik daar even niet meer te "zien" was. En ik haalde het icoontje van m'n startscherm af en klaar. Pff. Heerlijk! Maar toen kwam Jan. "Trudy, je krijgt hele lieve reacties. Ze vinden het zonde dat je dit doet. Vonden het juist leuk om je positieve woorden en dingen die je verder deelt en post te lezen." Oei. Komt nog een keer bij dat mijn moeder en vader, beiden 84 en dus ook aan huis gekluisterd, ook graag lezen wat mij bezig houdt. Mamma kijkt elke dag even op mijn account en vaak reageert ze daar weer op via de whats-app. (jaaa mijn moeder is zeker geen digibeet :))

Dus.. kwam ik toch weer op mijn blog terecht. Ik zette op Facebook een linkje naar hier en beloof jullie vanaf nu plechtig mijn sparks dagelijks met jullie te delen. En voor wie het nog leuk vindt om te lezen in mijn bloggeschiedenis verwijs ik hiernaar (even op hiernaar klikken) toe. Een paar jaar stukjes die vaak spontaan uit mijn toetsenbord kwamen rollen, maar die  ikzelf vaak ook nog met plezier teruglees.

Mijn lichtpuntje voor vandaag? De lieve reacties op mijn post en de vissoep die ik vandaag maakte. Van verse tomaten, ui, knoflook, garnalen en zalm. Heerlijk troostvoer, echt nodig momenteel!